Wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości powoduje szereg zmian w sferze majątkowej upadłego. Z chwilą ogłoszenia upadłości majątek upadłego wchodzi w skład masy upadłości i staje się masą upadłości, która służy pokryciu kosztów postępowania upadłościowego i zaspokojeniu wierzycieli upadłego.
Jak od każdej zasady istnieją oczywiście wyjątki, które zostały uregulowane w art. 63 ust. 1 p.u. oraz art. 63 ust. 1a-1c p.u. Na ich mocy, upadły może zachować i swobodnie dysponować taką częścią swojego dochodu, która pozwala mu zaspokoić przynajmniej minimalne potrzeby związane z utrzymaniem. Przepisy te wskazują jaka wysokość dochodu nie wchodzi do masy upadłości i pozostaje w swobodnej dyspozycji upadłego.
Dodatkowo art. 63 ust. 1c p.u. pozwala aby sędzia-komisarz mógł w inny sposób, aniżeli wynika to z przepisu, określić część dochodu upadłego niewchodzącą w skład masy upadłości. Przepis ten pozwala sędziemu – komisarzowi wydać postanowienie, na mocy którego upadły będzie mógł swobodnie dysponować nawet całą kwotą swojego wynagrodzenia.
Orzekając w tym zakresie sędzia – komisarz zobowiązany jest uwzględnić „szczególne potrzeby upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, w tym ich stan zdrowia, potrzeby mieszkaniowe oraz możliwości ich zaspokojenia.” Sędzia-komisarz nie jest zatem ściśle związany przepisami. Może dostosować swoją decyzję do danej sytuacji faktycznej.
Zakres regulacji art. 63 ust. 1c p.u. dotyczy zarówno osób fizycznych, które w chwili ogłoszenia upadłości były przedsiębiorcami, jak i tych wobec których zastosowanie znajdą przepisy dotyczące osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.
Wskazane części dochodu upadłego niewchodzącej do masy upadłości możliwe jest jedynie na wniosek. Wniosek taki może złożyć upadły lub syndyk.
Przepisy ustawy - Prawo upadłościowe pozwalają zatem na elastyczne dostosowanie wysokości dochodu upadłego niewchodzącej do masy upadłości, do stanu faktycznego sprawy oraz sytuacji finansowej upadłego.
Zobacz również: